تاریخچه جواهرات ایتالیا
ایتالیا عنوان نیروگاه صنایع جواهرات در اروپا رو به خودش اختصاص داده است.
تاریخچه ای بسیار متنوع و غنی از طراحی طلا و جواهر در این کشور موجود میباشد.
خلاقیت بسیار زیادی در ایتالیا وجود دارد و همین باعث شده که جواهرات بسیار خاص و فوق‌العاده ی این کشور زبانزد کل جهان باشد.
طرح ها و جواهرات مدرن این کشور،همچنان همگی الهام گرفته شده از سبک های قدیم نسل های قبل تر هستند.
جواهرات ایتالیایی در انواع مناسبات از قبیل مهمانی های خانوادگی،جشن ها و مراسمات مذهبی استفاده می شده است.
بعد از امپراطوری رم،به وضوح طراحی های ایتالیایی تحت تاثیر قرار گرفت و رنگ و بویی از فرهنگ آسیایی و کشورهایی مانند مصر و یونان وارد جواهرات ایتالیایی شد.
ترکیب این فرهنگ ها بر طراحی های ایتالیایی تاثیر داشته و می توان به راحتی طرح ها را از نسل های قبل تر تمیز داد.
حدود ۷۰۰ تا ۳۰۰ سال قبل از میلاد مسیح فرهنگ Etruscan(ایتالیای قدیم) تاثیراتی از مهاجران یونانی را نشان میدهد. آنها مهاجرانی خلاق، مشتاق و خوش گذران بودند که بر قسمت غربی ایتالیا،از رم تا بولونیا تسلط داشتند. میراث Etruscan ها نقاشی،سفالگری تزیینی و تزیینات برنز و طلا بوده است. همچنان تکنیک های طراحی طلا و جواهر آنها مورد استفاده و رایج است.
شاهکارهای طلاسازان آن دوران هنوز در شهر Arezzo وجود دارد،اين شهر همچنان بزرگترین مرکز صنعت جواهرات مدرن ایتالیا میباشد. رابطه طلا با ذهن و بدن و روح انسان ها بیشتر از هر فلز دیگری بود؛به عنوان رنگ خورشید در نظر گرفته میشد و در زمان های گذشته به عنوان ماده ی هستی بخش مورد احترام بود.
طلاسازان یونانی به بخش هایی از ایتالیای باستان مهاجرت کردند تا در محیطی که باعث شکوفایی هنر و صنایع دستی آنها میشد کار کنند. تا ۵۰۰ سال قبل از میلاد مسیح، ایتالیایی ها در تکنیک های ملیله دوزی،کار با طلاهای سیمی و گوارسه سازی طرح های پیچیده پیشرفته و حرفه ای شدند.
در سده ۱۹ میلادی،طراح معروف ایتالیایی، Pio Fortuna Castellani، از تکنیک گوارسه سازی قدیمی Etruscan ها در تولیدات طلاسازی استفاده کرد ؛که همچنان به عنوان منبع اصلی تزیینات ساخته شده از طلا در تاریخچه طراحی طلا و جواهر ایتالیا تلقی میشود. در جامعه اتروسکان،زن ها نقش به سزایی داشته و اکثر طراحی های جواهرات برای خانم ها انجام میشده است،زیورهایی نظیر گیره،دستبند و آویز
رومانیایی ها حدود ۷۰۰ سال حکمرانی کردند و نقش مهمی در تولیدات جواهرات و سکه مربوط به آنها میباشد. در امپراطوری رمانی خانمها خود را مفصلا با النگو،گوشواره،انگشتر،گردنبند های سکه ی طلا و پابند میپوشاندند. بعد از مدتی استفاده طلا رواج پیدا کرد و جواهرات برای آقایان هم مرسوم شد. در دوران رونسانس استخراج سنگ ها و همچنین تکنیک هایی مانند میناکاری،حکاکی،سياه قلم و قلم کاری برای معنا بخشی مذهبی و شخصی سازی جواهرات رواج پیدا کرد. در قرن ۱۴ ام ایتالیا صنعت جواهرات خود را با بقیه کشورها به اشتراک گذاشت و گسترش داد. مثلا سنجاق سینه های طرح قدیمی که یک سنگ بزرگ در وسط و سنگ های کوچکتر دور آن بودند کنار رفته و جای آن سنجاق هایی با طرح پرنده،گوزن،زنی در حال نواختن ساز و سمبل های اسطوره ای طراحی شدند. در حوالی سال ۱۴۶۰ آویزهای با طرح قلب بسیار محبوب و پرطرفدار شدند.
در سده ۱۵ میلادی جواهرسازان ایتالیایی به دامنه وسیعی از سنگ ها از جمله الماس،زیرکونیا،یاقوت،زمرد،عقیق ،آمتیست ،لاجورد و ...دسترسی داشتند. بعضی از سنگ ها مانند الماس و مروارید نیز به نظر خواص درمانی داشتند. با توجه به دسترسی زیاد به سنگ ها و پولدار شدن روسا تولید جواهر در ایتالیا بسیار مفصل تر و دقیق تر شد.
در سده ۱۶ ایتالیا همچنان یکی از قدرتمندترین های صنعت جواهرات در جهان بود،اما شرق هم تاثیر خود را در طراحی های جواهرات شروع کرده بود.
استفاده از زیورآلات شامل طلا،سنگ،نقره و شیشه همچنان ادامه داشته و طراحان ایتالیایی استانداردهای بسیار بالایی برای جواهرات خود دارند.
جواهرات ایتالیایی که رویکرد مذهبی دارند سالهاست که استفاده میشوند و همچنان طراحان با طرح های مختلفی در حال تولید آنها می باشد.
ایتالیا به عنوان مرکز جواهرات اروپا در دنیا شناخته شده است و بیش از ۵۰۰ تن زیور طلا و ۱۵۰۰ تن زیور نقره در سال تولید دارد.
در کل حدود ۱۰/۰۰۰ طلافروشی در ایتالیا وجود دارد و حدود ۴۰/۰۰۰ نفر در حال کار در حوزه صنعت طلا و جواهر و صنایع مربوط به آن می باشد.
مدارس و دانشگاه های مربوطه هم بیشتر در شهرهای میلان و تورین هستند.
امروزه بیشترین متریال مصرفی در زیورآلات؛طلا،نقره و شیشه میباشند.
تولید کنندگان ایتالیایی از طلای ۱۸ عیار(و بالاتر) و بیشتر با رنگ زرد کار میکنند.
ایجاد یک قطعه جواهرات ایتالیایی چیزی بیش از یک انتخاب مد و شیک برای زینت است. بسیاری از مصرف‌کنندگان روزمره ممکن است ندانند که طراحی جواهرات ایتالیایی دارای تاریخچه فرهنگی متنوع و قرن‌ها تحسین هنری است. ترکیبی از تأثیرات فرهنگی در امپراتوری روم ثروتمند مردمی را تشکیل داد که حتی امروز، به شدت به خلاقیت و اشتیاق ارزش می‌دهند. به همراه تقاضای بالا برای لوکس بودن هنرشان، این طلافروشان اولیه محرک اصلی برای استانداردهای بی‌عیب و نقص و تنوع طراحان جواهرات ایتالیایی امروز را ایجاد کردند.
تاریخچه اولیه ساخت جواهرات: در طول تمام زمان‌ها و فرهنگ‌ها، مردم اشیاء نادر و زیبا را به جواهراتی تبدیل می‌کردند که توجه‌ها را به خود جلب کنند. از قطعات استخوانی تا سنگ‌های قیمتی، اشیائی که به دلیل عملکرد زیباییشان به عنوان موادی برای زینت استفاده می‌شدند، در طول قرون به عنوان نماد ثروت و سبک محسوب می‌شدند.
فرایند ساخت: این فرایند همیشه مشابه بوده است. یک صنعتگر با دقت مواد اولیه مانند صدف‌ها و سنگریزه‌ها یا فلزات و سنگ‌های قیمتی را جمع‌آوری کرده و سپس آنها را از طریق تکنیک‌های مختلف به زیباترین حالت ممکن شکل میدهد. حتی قبل از کشف فلزات، مردم اشیائی مانند سنگ‌ها و دندان‌ها را جمع‌آوری کرده و با الیاف گیاهی به هم متصل می‌کردند. طلا اولین بار در حدود ۳۰۰۰ سال قبل از میلاد در بین‌النهرین ظاهر شد و انقلابی در صنعت جواهرسازی ایجاد کرد و راه را برای صنعت طراحی جواهرات فلزی پیشرفته‌ی امروز باز کرد.
تغییر به استاندارد طلا:
طلا به دلیل شکل‌پذیری و دوام بالای خود، همیشه جذابیت ویژه‌ای برای انسان‌ها داشته است. حتی امروز، جواهرسازان اغلب آن را به دیگر فلزات ترجیح می‌دهند. طلا هیچ‌گاه کدر نمی‌شود و همیشه براق باقی می‌ماند. در روزهای ابتدایی تاریخ ساخت جواهرات، مردم به طور ذاتی به رنگ طلایی آن جذب می‌شدند. خورشید که به عنوان بخشنده‌ی زندگی محترم بود، به نظر می‌رسید که درخشندگی خود را به اشیای طلایی می‌بخشد و این امر منجر به احساس پرستش و تحسین میشد. در زمان‌های باستان، به نظر می‌رسید که طلا در شکوه خود می‌تواند ذهن، بدن و روح انسان را به زمین متصل کند و استفاده‌کننده را از لطف خدایان بهره‌مند سازد.
آغاز جواهرات طلایی ایتالیایی:
طراحی جواهرات ایتالیایی در حدود سال ۷۰۰ قبل از میلاد با تمدن اتروسکان در ایتالیای مرکزی آغاز شد. پیش از آن که سنگ‌های قیمتی در طراحی جواهرات معمول شوند، طلا تنها ماده اصلی برای طراحی جواهرات بود. مصری‌ها تاثیر زیادی بر مراحل اولیه طراحی طلای اتروسکان داشتند. این رویکرد ابتدایی منجر به تولید قطعاتی شد که از نظر سبک، کمتر از همتایان یونانی خود پالایش یافته بودند و حتی به عنوان بربری توصیف می‌شدند. اما در طول چند قرن بعد، تأثیرات یونانی سبک اتروسکان را به گونه‌ای تغییر داد که بر آثار هنری منحصر به فرد و ظریف تأکید داشت.